‘ - Οο μεσιέ Πολυκράτης, μου φέρανε σήμερα το σαλονάκι από ξύλο τριαντάφυλλο.
- Το ξέρω κυρία Ρενέ, αφού εγώ σας το’ στειλα. Σας άρεσε;
- Ουι, πολύ. Να έρχεστε να καθόμαστε.
- Να καθόμαστε που, στο σαλονάκι; Μα αυτό θα έπρεπε να μου το είχατε πει κυρία Ρενέ, θα σας έστελνα κρεβατοκάμαρα.'
Ήδη από την δεκαετία 1940’s κάποιοι Δανοί αρχιτέκτονες με πρώτο τον Finn Yule ξεκινούν να σχεδιάζουν έπιπλα και μικροαντικείμενα βασισμένα στις αρχές του Bauhaus και του μοντερνισμού. Δηλαδή έπιπλα λιτά και απλά με πολυτελή υλικά που αν και βιομηχανικής παραγωγής δίνουν την αίσθηση του χειροποίητου. Ξύλα πανάκριβα, Teak (τικ), Rosewood (τριανταφυλλιά), Pallisander (παλίσανδρος), Δέρμα, ήταν τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν κυρίως για την κατασκευή των επίπλων.
Το αποτέλεσμα γνωστό, γίνονται γρήγορα δημοφιλή και δεν υπάρχει σπίτι σε Ευρώπη και Αμερική που να μην έχει κάποια Δανέζικα έπιπλα ή αντικείμενα μέσα.
Τα περισσότερα διαχρονικής αισθητικής και αυξανόμενης αξίας, κυκλοφορούν ακόμα και σήμερα.
Finn Yule, Hans Wegner, Grete Jalk, Arne Jacobsen είναι κάποιοι λίγοι από τους πολλούς αναγνωρισμένους designer επίπλων της εποχής εκείνης.
Στην Ελλάδα τώρα ήδη προϋπάρχουν τα μοντέρνα έπιπλα με φορμάικα κυρίως βασισμένα στο διεθνές στυλ που όμως εδώ δεν είχαν όνομα.
Γνωστή η ατάκα της Γεωργίας Βασιλειάδου ‘Πως το λέτε εσείς εδώ, γιατί ξεχνάω πως το λέμε εμείς εκεί’ φυσικά απάντηση δεν πήρε.
Στα μέσα της δεκαετίας 1960’s τα δανέζικα έπιπλα αρχίζουν να εμφανίζονται στην αγορά και να στολίζονται σε επιτυχημένες ταινίες της εποχής ‘Γάμος αλα Ελληνικά’ το 1964, ‘Μικροί μεγάλοι εν δράση’ το 1964, ‘Αχ αυτή η γυναίκα μου’ το 1967 και άλλες.
Και επι τόπου γίνεται το θαύμα, τα πάντα βαφτίζονται Δανέζικα.
Οποιοδήποτε έπιπλο ασχέτως ποιότητας ή καταγωγής, αρκεί να έχει απλή γραμμή, ονομάζεται Δανέζικο.
Και επιτέλους παίρνει και η Βασιλειάδου την απάντηση στην ερώτηση της ‘Πως το λέτε εσείς εδώ;’ Μα φυσικά Δανέζικα τι άλλο!
Δεν υπάρχει σπίτι στην Ελλάδα μέχρι τα τέλη των 1970’s περίπου που να μην είχε έστω ένα μικρό ‘Δανέζικο’ Σαλονάκι.
Φυσικά τα Ελληνοδανέζικα έπιπλα καμιά σχέση δεν είχαν κυρίως σε ποιότητα υλικών και σχεδιασμού με τα γνήσια (βεβαίως σε σχέση με τα σημερινά έπιπλα ήταν τέλεια).
Και για αυτό βέβαια πετάχτηκαν με μεγάλη ευκολία όταν άλλαξε η μόδα.
Οι διαπιστώσεις που έχουμε κάνει εμείς στα λίγα χρόνια και με βάση την μικρή μας εμπειρία στα vintage αντικείμενα είναι τα κάτωθι:
- Τα γνήσια Δανέζικα και ειδικά τα πιο επώνυμα ήταν λόγο ποιότητας και κατασκευής πολύ ακριβά για τον καθένα. Στην Ελλάδα γινόντουσαν ακόμα ακριβότερα λόγω των τελωνιακών δασμών. Το πολύ το 10% των ελλήνων μπορούσε να διαθέτει σπίτι του κάποιο γνήσιο Δανέζικο έπιπλο.
- Τα γνήσια Δανέζικα έπιπλα δεν ντυνόντουσαν με φορμάικα, αμφιβάλουμε αν την φορμάικα σαν υλικό την χρησιμοποιούσαν στην Δανία.
- Πολλά καλά εργοστάσια επίπλων εδώ κατασκεύαζαν έπιπλα εμπνευσμένα από το Δανέζικο design αλλά με ξύλα διαφορετικά.
Χρησιμοποιούσαν την φτελιά την δρυς και την σκούρα καρυδιά, που τα νερά αυτών των ξύλων ειδικά όταν είναι βαμμένα λίγο σε μπερδεύουν αν δεν γνωρίζεις, και νομίζεις ότι είναι Teak. Και αυτά βεβαίως ήταν καλά ξύλα και η τιμή πώλησης δεν ήταν φτηνή. Οπότε υπολογίζουμε ότι το πολύ ένα 20% είχε τέτοιου τύπου έπιπλα στο σπίτι του.
Το υπόλοιπο 70% περίπου (μέσα σε αυτό και η δικιά μου οικογένεια) διέθεταν ένα στυλ επίπλων σε πολλές περιπτώσεις απροσδιόριστης αισθητικής.
Με χρήση πιο οικονομικών υλικών όπως η οξιά που βάφονταν σε χρώμα teak ή το σκάϊ αντί για γνήσιο δέρμα, είχε η κάθε ελληνική οικογένεια το δικό της αγαπημένο Δανέζικο σαλονάκι!
Βεβαίως όπως είπαμε και παραπάνω τα Ελληνοδανέζικα έπιπλα δεν ήταν κακής κατασκευής και ποιότητας, σίγουρα όμως δεν διέθεταν τα πολυτελή υλικά όπως τα γνήσια, γιατί άλλο πράγμα το σαλονάκι από ξύλο τριαντάφυλλο και άλλο σαλονάκι σε χρώμα τριαντάφυλλο.
